Συνέντευξη: Άγγελος Σακκέτος

Σε αυτή την κατηγορία θα παρουσιάζουμε συνεντεύξεις διαφόρων προσωπικοτήτων που έχουν διαπρέψει στον χώρο τους και η άποψη τους είναι σημαντική.

Συντονιστές: Συνδιαχειριστές, Υπερσυντονιστές, Συντονιστές

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
admin
Administrator
Administrator
Δημοσιεύσεις: 5815
Εγγραφή: 07 Ιαν 2007, 14:48
Τοποθεσία: Ελευσίνα

Συνέντευξη: Άγγελος Σακκέτος

Δημοσίευση από admin »

Σας παρουσιάζω την συνέντευξη που έδωσε ο πασίγνωστος και πολύ αγαπητός ερευνητής και συγγραφέας Άγγελος Σακκέτος, μέσα στην οποία περιλαμβάνεται με αφοπλιστική ειλικρίνεια και μια εκ βαθέων εξομολόγηση, στον διαχειριστή της ιστοσελίδας coinsmania.gr και συγγραφέα Ιωάννη Μπαϊμπάκη. Είμαι πολύ χαρούμενος για την παραχώρηση αυτής της συνέντευξης γιατί εκτός από τον ερευνητή και συγγραφέα, γνώρισα τον Άνθρωπο Άγγελο Σακέτο. Ακολουθεί η συνέντευξη:


[Ι.Μ.] Αγαπητέ Άγγελε η έρευνα σου καλύπτει ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων με θέματα ιστορίας, θρησκείας, μυθολογίας, λαογραφίας, κ.α. Είσαι συγγραφέας πολλών βιβλίων και διαχειριστής του μπλοκ sakketosaggelos.gr. Πες μας λίγα λόγια για σένα και πώς ξεκίνησαν όλα αυτά;

Εικόνα
Ο Άγγελος Π. Σακκέτος μικρό παιδί στο νοσοκομείο ΠΙΚΠΑ Βούλας, όπου νοσηλευόταν φορώντας τους ορθοπεδικούς γνώμονες στα πόδια του, υποβασταζόμενος από οικεία πρόσωπα (ανέκδοτη φωτογραφία)

[Α.Σ.] Υπάρχει μια αρχαία παροιμία που λέει: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ένα πολύ σοβαρό κινητικό πρόβλημά μου (πάσχω από παραπληγία λόγω πολιομυελίτιδας των κάτω άκρων από 18 μηνών βρέφος και βαδίζω με πολύ μεγάλη δυσκολία με βακτηρίες) με ανάγκασε να επιλέξω τον δρόμο της μελέτης, αφού δεν υπήρχε άλλη διέξοδος στη ζωή μου. Επιτρέψτε μου να εξομολογηθώ, για πρώτη φορά, κάποια πράγματα για να καταλάβει ο κόσμος την ψυχοσύνθεσή μου:

Λόγω της πολύχρονης νοσηλείας μου στα νοσοκομεία, γνώρισα τους γονείς μου σε ηλικία 9 ετών δεδομένου ότι τον καιρό εκείνο δεν ήταν εύκολη υπόθεση να κάνεις ταξίδια από την επαρχία Καλαβρύτων στην Αθήνα. Αυτό είχε σαν συνέπεια να μου λείψει η μητρική και πατρική αγάπη, όπως σ’ όλα τα παιδάκια του κόσμου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φταίνε οι άμοιροι γονείς μου, που πραγματικά μ’ αγαπούσαν, αλλά και να «περιθωριοποιηθώ» κοινωνικά, διότι υπήρχε από τότε η ρατσιστική αντίληψη (δυστυχώς υπάρχει σε μεγάλο βαθμό και σήμερα) ότι οι ανάπηροι πρέπει να «κάνουν στην άκρη», να μην ασχολούνται με τίποτε και να δέχονται μόνον τον … οίκτο!

Όταν ήμουν μικρός στο νοσοκομείο ΠΙΚΠΑ Βούλας και αργότερα στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης, κάθε Τετάρτη και Κυριακή είχαμε «επισκεπτήριο», καταλαβαίνετε πόσο βούρκωναν τα μάτια μου, που εμένα δεν μ’ επισκεπτόταν κανείς!.. Κάποια στιγμή ένας κύριος (ο Θεός να τον έχει καλά όπου κι αν βρίσκεται) μου έδωσε ένα μικρό πακετάκι που περιείχε δέκα μπισκοτάκια Παπαδόπουλου. Θεέ μου!.. Τι χαρά!... Ήταν τυλιγμένα με σελοφάν και δεν τα άνοιγα να τα φάω για να έχω ένα … διαρκές δώρο! Τότε είπα μέσα μου: «Θεούλη μου, κάνε με καλά να προσφέρω κι εγώ χαρά στον κόσμο»!...

Θα μπορούσα να μην το αναφέρω αυτό το γεγονός, αν δεν συνέβαινε κάτι πιο σημαντικό:

Επειδή οι κακόμοιροι γονείς μου δεν είχαν χρήματα για να μου πάρουν ορθοπεδικά υποδήματα και γνώμονες (=μηχανήματα) για τα ποδαράκια μου, αναγκαζόμουνα να πηγαίνω σχολείο χωρίς αυτά και πολλές φορές να περπατώ με τα τέσσερα, όπως ένα συμπαθές … τετράποδο! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όσοι με βλέπανε (ιδίως παιδιά) να μου πετάνε πέτρες και να με πληγώνουν σε όλο μου το σώμα!.. Μια φορά μία από αυτές με χτύπησε στο κεφάλι, λιποθύμησα και ξύπνησα από την ζεστή ανάσα ενός σκύλου, που έγλειφε το αίμα απ’ τις πληγές μου!.. Τότε ήταν που είπα μέσα μου: «Θεέ μου, άφησε με να συνεχίσω το σχολείο μήπως μπορέσω να πω κι εγώ κάποτε στους ανθρώπους ότι σημασία έχει να πλημμυρίζεις με αγάπη την ψυχή και όχι με πέτρες το σώμα»!..

Τέλος πάντων… Ο καλός Θεός δεν μ’ άφησε να πεθάνω – και γι’ αυτόν τον αγαπώ τόσο πολύ! Συνέχισα μόνος μου τις σπουδές μου και έκανα αυτά που γνωρίζετε. Μία μόνο προσθήκη: Επειδή σε όλη σχεδόν τη ζωή μου είχα αποκτήσει πολύ φιλικές σχέσεις με τα … χειρουργεία (πολλές οι εγχειρήσεις, που έχω κάνει στα ποδαράκια μου), οι μόνες εικόνες που έχουν χαραχτεί βαθιά στην ψυχή μου είναι τα μαχαίρια των χειρουργών και τα αγγελικά προσωπάκια των αδελφών νοσοκόμων, που έσκυβαν από πάνω μας και μας χαμογελούσαν! Αυτός και ο λόγος που υμνώ και εξυμνώ με τόση άνεση κάθε τι που είναι όμορφο σ’ αυτές τις γυναίκες (είτε εσωτερικά είτε εξωτερικά). Τους ανταποδίδω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη, που αισθανόμουνα γι’ αυτές από μικρός στα νοσοκομεία!

Επεκτάθηκα λίγο, αλλά για να κλείσω την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, δεν θα ξεχάσω ποτέ, φίλε Γιάννη, τις παραμονές των Χριστουγέννων στο Νοσοκομείο ΠΙΚΠΑ τα Βούλας, όπου οι νεαρές νοσοκόμες ντυνόντουσαν αγγελούδια και καθώς έψελναν το τραγούδι: «Άγια Νύκτα…», μας πετούσαν από τη σκάλα που κατέβαιναν διάφορα δώρα με γλυκίσματα. Μία απ’ αυτές τις νοσοκόμες μου πέταξε ένα εικονογραφημένο βιβλίο: «Η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά». Ήμουν 8 ετών, διάβασα αυτό το βιβλίο, συγκινήθηκα πολύ, αγάπησα με πάθος τον Χριστό και είπα μέσα μου κάποια στιγμή θα πρέπει να γράφω κι εγώ βιβλία!... Όπερ και εγένετο για να σας… ταλαιπωρώ μερικές φορές με τις ταπεινές μου εργασίες!

Εικόνα
Ο Άγγελος Σακκέτος καθώς παρουσιάζει την τηλεοπτική εκπομπή του «Το Ντοκουμέντο της Εβδομάδος» στην Τηλεόραση «Τηλετώρα» (ανέκδοτη φωτογραφία)


[Ι.Μ.] Έχεις γίνει ευρύτερα γνωστός κυρίως μέσα από το έργο σου για τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα. Τελικά που βρίσκονται τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα; Πιστεύεις ότι τα ελληνικά μοναστήρια περιέχουν ακόμη άγνωστες κρύπτες με σπάνια χειρόγραφα; Τα χειρόγραφα που έγιναν αντικείμενο λεηλασίας από μονές του Αγίου όρους από πειρατές, κατακτητές, συλλέκτες, ιερωμένους και αρχαιοκάπηλους, τι απέγιναν; Πολλοί ερευνητές χαμένων θησαυρών ισχυρίζονται ότι διάφορα οδοιπορικά κείμενα που κυκλοφορούν και αναφέρονται σε αμύθητους κρυμμένους θησαυρούς, προέρχονται από το Άγιο Όρος. Προσωπικά θεωρώ ότι όλα αυτά τα κείμενα αποτελούν προϊόντα απάτης ή στην καλλίτερη των περιπτώσεων μυθοπλασίες. Στο διάστημα της πολυετούς έρευνας σου έλαβες γνώση για χειρόγραφα που αναφέρονται σε κρυμμένους θησαυρούς και αν ναι τα θεωρείς αξιόπιστα; Πιστεύεις ότι υπάρχουν τέτοιου είδους χειρόγραφα;

Εικόνα
Ο πάπυρος του Δερβενίου (4ος αι. π.Χ.). Το πιο αρχαίο ελληνικό χειρόγραφο, που σώζεται στην Ελλάδα (Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης)

[Α.Σ.] Πρώτα-πρώτα, φίλε Γιάννη, να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: Τα χειρόγραφα υπάρχουν. Δεν ξέρω πόσα υπάρχουν, αλλά υπάρχουν. Και θα σου το αποδείξω με μερικά παραδείγματα:

Λένε ότι κάηκε η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας με 690.000 τόμους χειρογράφων (πάπυροι, περγαμηνές κλπ). Αυτό είναι αληθές. Κι όχι μόνον κάηκε η Βιβλιοθήκη, αλλά επί έξι ολόκληρους μήνες περίπου 4.000 λουτρά θερμαίνονταν με τα χειρόγραφα αυτά (!!) Υπάρχουν ενστάσεις; Ασφαλώς, ναι, αφού, όμως, διευκρινίσουμε ότι η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας δεν κάηκε μόνο μια φορά, αλλά τέσσερις φορές: επί Ιουλίου Καίσαρος, επί Καρακάλλα, επί Θεόφιλου και η μεγαλύτερη –και οριστική- επί χαλίφη Ομάρ (7ος αι.) Διάβασε τώρα τις ενστάσεις ορισμένων ιστοριών:

α) Γνωρίζουμε ότι αμέσως μετά την μεγάλη καταστροφή η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας εμπλουτίστηκε με πεντακόσιες χιλιάδες τόμους βιβλίων (!!) σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Γ. Κωνσταντίνου διδάκτωρ των ωραίων Τεχνών και της Θεολογίας, στο «ΛΕΞΙΚΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ» εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 1973. Αλήθεια, πού βρέθηκαν αμέσως όλα αυτά τα Βιβλία; Ο αναγνώστης εάν ανοίξει το ως άνω Λεξικό στην λέξη "ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ" μεταξύ άλλων θα διαβάσει τα εξής:

«… Καείσα δε η εν Βρυχίω βιβλιοθήκη τω 47 έτει προ Χριστού, συνεπληρώθη μετ' ου πολύ και επλουτίσθη δια πεντακοσίων χιλιάδων τόμων ούτω δε δια της δόξης, του πλούτου, της ισχύος, του πολιτισμού, της γλώσσης, των τεχνών, των επιστημών, της σοφίας και πάσης εν γένει της αναπτύξεως, του ανθρωπισμού εν ταις ξέναις ταύταις και σκοτειναίς χώραις μεταδούσα η Ελληνική Αλεξάνδρεια, έκυψε τέλος και αύτη τον υπερήφανον αυτής αυχένα υπό το βάρος της Ρωμαϊκής παντοδυναμίας, ευθύς μετά τον θάνατον της τελευταίας Ελληνίδος βασιλίσσης Κλεοπάτρας τω 26 έτει προ Χριστού...».

Ερώτημα τώρα: Όταν μιλάμε για «καταστροφή της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας» μιλάμε για Βιβλία (ρόλους και κυλίνδρους παπύρων και περγαμηνών) ή μήπως για τα ράφια της Βιβλιοθήκης του Μουσείου;

β) Ο τέως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και Ακαδημαϊκός (αείμνηστος σήμερα), Μιχαήλ Στασινόπουλος, σε ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή» της 24ης Ιουλίου 1988, εμμέσως πλην σαφώς αμφισβητεί την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας! (Διάβασε τον πρώτο τόμο του βιβλίου μου: «Πού βρίσκονται τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα»). Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο αείμνηστος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας μεταξύ άλλων γράφει και τα εξής (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

«Ένα από τα σπουδαιότερα κοσμοϊστορικά γεγονότα είναι η καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας, που περιείχε, όπως είπαμε, το κυριότερο υλικό απ' όσα είχε θησαυρίσει η γνώση των σοφών της αρχαιότητος. Ωστόσο, ο Ιούλιος Καίσαρ δεν μνημονεύει το γεγονός στην ιστορία του. Οι ιστορικοί καταλήγουν να διαπιστώνουν το θλιβερό γεγονός από την χειρονομία του Αντωνίου να χαρίσει αργότερα στην Κλεοπάτρα την βιβλιοθήκη της Περγάμου. Περίεργη σιωπή γύρω από ένα τέτοιο γεγονός. Στην κρίση ενός Ρωμαίου στρατηγού η πυρπόλησις της βιβλιοθήκης είχε λιγότερη σημασία από τις μάχες και τις κατακτήσεις. Κι όμως, ο Καίσαρ ήταν καλλιεργημένος άνθρωπος και επί πλέον ιστορικός. Ο Όσκαρ ντε Βερτχάϊμερ, συγγραφέας του κλασσικού Βιβλίου «Κλεοπάτρα» τονίζει αυτό το κενό και βεβαιώνει ότι η τοποθέτηση και η αιτία της καταστροφής μόνο με εικασίες και κατά τρόπο έμμεσο είναι δυνατόν να γίνη. Κι αυτό, φυσικά, αφήνει πολύ χώρο στη φαντασία και στην εφευρικότητα των διαφόρων συγγραφέων που ασχολήθηκαν με το θέμα. Και πρέπει να ομολογήση κανείς ότι είναι πολύ ελκυστική η έρευνα, τόσο για την αιτία όσο και για την χρονολογία της καταστροφής...»

Δεν ξέρω πόσο δίκιο είχε ο τέως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας και Ακαδημαϊκός, Μιχαήλ Στασινόπουλος. Το ερώτημα όμως είναι βάσιμο όταν τίθεται από πολλούς οι οποίοι διερωτώνται πού βρήκε 200.000 τόμους χειρογράφων της Βιβλιοθήκης της Περγάμου για να χαρίσει στην Κλεοπάτρα ο Αντώνιος; Και γιατί ο Ιούλιος Καίσαρας, συγγραφέας ο ίδιος, δεν μνημονεύει πουθενά ένα τόσο σπουδαίο γεγονός, όσο η πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας;

γ) Είναι γνωστό, ότι η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας κάηκε κατόπιν εντολής του χαλίφη Ομάρ με το σκεπτικό για τα βιβλία: «Αν το περιεχόμενό τους συμφωνεί με το βιβλίο του Αλλάχ, δεν μας χρειάζονται. Αν το περιεχόμενό τους δεν συμφωνεί με το Κοράνι, είναι περιττά. Προχώρα στην καταστροφή τους»!

Ωστόσο, ώσπου να έρθει η εντολή του χαλίφη Ομάρ, όπως τουλάχιστον αναφέρουν όλοι ιστορικοί ερευνητές, μεταξύ των οποίων και ο Λουτσιάνο Κάνφορα (βλέπε βιβλίο του: «Η Χαμένη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήναι 1999), πέρασε ένα διάστημα ικανό να γλιτώσουν χιλιάδες χειρόγραφα, διότι αφ’ ενός μεν ο στρατιωτικός διοικητής της περιοχής, Αμρ Ιμπν αλ Ας, αν και φιλομαθής διότι έκανε συνεχώς παρέα με τον φιλόσοφο Ιωάννη τον Φιλόπονο, δεν είχε συνειδητοποιήσει τι θησαυρούς γνώσεως περιείχε αυτή η Βιβλιοθήκη και, αφ’ ετέρου, ο ίδιος έδειχνε πλήρη αδιαφορία (ή έκανε τα στραβά μάτια, που λέμε) την ώρα που πολλοί κάτοικοι, ιδίως οι λόγιοι και εγγράμματοι άνθρωποι, δεν είχαν καμία δυσκολία να πάνε μέσα στη Βιβλιοθήκη και να πάρουν όποιο χειρόγραφο ήθελαν. Απόδειξη ότι σώθηκαν όλα τα έργα του Αριστοτέλους (αν και υπήρχε ειδική εντολή γι’ αυτό).

δ) Είναι γνωστό, ότι ο Πτολεμαίος είχε δώσει εντολή - και μάλιστα δια νόμου - όποιο χειρόγραφο έμπαινε μέσα στο λιμάνι την Αλεξανδρείας να κατάσχεται, να αντιγράφεται επί τόπου και να παραδίδεται το πρωτότυπο ή ένα αντίγραφό του στον δικαιούχο.

Εικόνα
Μία απεικόνιση για το πώς ήσαν περίπου οι κύλινδροι στη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας

Τι συμπέρασμα βγαίνει εδώ: Ναι μεν κάηκε η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, αλλά τα χειρόγραφα υπάρχουν, διότι: α) είτε κάηκαν τα πρωτότυπα και σώθηκαν τα αντίγραφα, β) είτε κάηκαν τα αντίγραφα και σώθηκαν τα πρωτότυπα! Αυτός και ο λόγος, που πολλά εξ αυτών βρέθηκαν σε πολλές άλλες Βιβλιοθήκες του κόσμου, ή στη Βιβλιοθήκη της Κωνσταντινουπόλεως, που κάηκε κι αυτή, ενώ φυγαδεύτηκαν χιλιάδες εξ αυτών («καραβιές ολόκληρες», όπως λέω χαρακτηριστικά), στο Εσκοριάλ και αλλού ιδίως μετά την πτώση της Πόλεως!..

Το ότι τα χειρόγραφα αυτά έγιναν προϊόν λεηλασίας και καταστροφών από πολλούς, αυτό δεν αμφισβητείται. Οι ίδιοι οι αντιγραφείς αρχαίων ελληνικών χειρογράφων, όπως ήσαν οι καλόγεροι, πολλές φορές, επειδή κρύωναν τα χέρια τους ή ήθελαν να ψήσουν ένα αυγό να φάνε στα κρυφά, έκαιγαν ένα χειρόγραφο για … να κάνουν τη δουλειά τους.

Το ότι υπάρχουν χειρόγραφα και μάλιστα πολλές χιλιάδες μέσα στο Άγιο Όρος κάθε άλλο, παρά είναι προϊόν φαντασίας κάποιων ευφάνταστων σεναριογράφων ή μυθομανών συγγραφέων. Το γεγονός τούτο αποδεικνύεται με ένα δημοσίευμα της «Καθημερινής» (22 Ιουλίου 2001), σε ρεπορτάζ του κ Θανάση Τσιγγάνα, που μιλάει για 38.000 χειρόγραφα διάσπαρτα και περίπου 20.000 χειρόγραφα μέσα στο Άγιο Όρος. Για το θέμα αυτό, βλέπε: 1) «Πού βρίσκονται τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα» (α’ τόμος), 2) το τετράτομο έργο της Εκδοτικής Αθηνών: «Οι Θησαυροί του Αγίου Όρους» (Αθήναι 1973) και 3) Ανάρτηση του θέματος αυτού στην ιστοσελίδα μας (http://www.sakketosaggelos.gr / Αποκαλύψεις). Με ρωτάς, τώρα, αν είδα προσωπικά διάφορα χειρόγραφα. Ασφαλώς και είδα, όπως χιλιάδες άλλοι επισκέπτες, σε διάφορα μουσεία ή συλλογές, όταν επισκεπτόμουν ξένες χώρες, παρά το σοβαρό κινητικό πρόβλημα, που αντιμετώπιζα. Τούτο, όμως, δεν έχει καμία σημασία, όσο οι αποκαλύψεις που κάνουμε μέσα στο τρίτομο έργο μας για τα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα.

Εικόνα
Ο Ουμπέρτο Έκο στο Άγιον Όρος. Είναι ο άνθρωπος που έγραψε το έργο «Το Όνομα του Ρόδου». Αλήθεια, τι γνώριζε αφού μιλούσε για μοναστήρια που καιγόντουσαν και καλόγερους που έτρωγαν κυριολεκτικά χειρόγραφα για να τα διασώσουν;

Τα περί αμύθητων θησαυρών τα έχω ακούσει κι εγώ. Θα ήταν άλλωστε πέραν πάσης λογικής να πιστεύουμε ότι εδώ και εκατοντάδες χρόνια ζωής του Αγίου Όρους δεν υπήρχαν διάφοροι θησαυροί, που «ακουμπούσαν» είτε υπό μορφή ταμάτων είτε για πολλούς και διάφορους λόγους, στις μονές ή τις σκήτες. Για το θέμα αυτό –και δεν μιλάμε μόνον για υλικούς θησαυρούς- έχει ασχοληθεί και ο αείμνηστος Ιωάννης Χατζηφώτης, αλλά και πολλοί άλλοι ιστορικοί «ων ουκ έστιν αριθμός». Ωστόσο, η πιο επίσημη απάντηση είναι αυτή που δίδει το ίδιο το Άγιον Όρος με το τετράτομο, πολυτελές και πολυσέλιδο έργο: «Οι Θησαυροί του Αγίου Όρους» της Εκδοτικής Αθηνών (Αθήναι 1973), όπου εκεί είναι καταγεγραμμένοι όλοι αυτοί οι θησαυροί (κειμήλια κλπ).

Προσωπικά, πέραν των χειρογράφων, που μνημονεύω στα βιβλία μου και στην Ιστοσελίδα μου, δεν έχω κάτι πιο σημαντικό να προσθέσω. Το πόσο είναι ή όχι αξιόπιστα αυτά τα χειρόγραφα (και το κάθε χειρόγραφο) έχω εξηγήσει ότι αυτό το θέμα, ως προς την αυθεντικότητά τους, για την επιστήμη έχει λυθεί. Αν είναι, όμως, ή δεν είναι, αξιόπιστα, ποιος μπορεί να το ξέρει πέραν των ιδίων που τα έγραψαν ή των μοναχών, που φυλάνε τις δικές τους ιερές Θερμοπύλες στο ίδιο το Άγιο Όρος και μπορούν –αν μπορούν- να διασταυρώσουν τις πληροφορίες αυτές;


[Ι.Μ.] Διάβασα στον Βλαχογιάννη (Κλέφτες του Μοριά, 1935) ότι ο Σάθας πλαστογράφησε λαϊκά τραγούδια από ζήλο ιστορικό, για να στηρίξει σ’ αυτά μαρτυρίες ιστορικές. Ο Βλαχογιάννης αναφέρθηκε ακόμη και στον υιό Αραβαντινό λέγοντας ότι έβαλε σκοπό όλη την λαϊκή ποίηση της Βόρειας Ελλάδας να την παραστήσει ως Ηπειρώτικη και αντί να εκδώσει τα στοιχεία του πατέρα του για τον Αλή πασά ως έχουν αυτός τα χώνεψε σε δική του μονογραφία χωρίς να μπορεί να ξεχωρίσει κανείς τις είναι δικό του και τι του πατέρα του. Επίσης τύπωσε το ημερολόγιο της πολιορκίας του Μεσολογγίου στο όνομα τάχα του πεθερού του, όμως αυτό ήταν έργο πλαστό, αρμαθιασμένο από άλλα αφηγήματα. Αν πρόσωπα αυτής την εμβέλειας, γραφόμενα των οποίων επικαλούμαστε στις έρευνες μας, παραθέτουν χαλκευμένα στοιχεία, έστω και από ζήλο ιστορικό, και γνωρίζοντας ότι η ιστορία γράφεται πάντα από τους ισχυρούς και πλαστογραφείται ή αλλοιώνεται ανάλογα με τις επιθυμίες της πολιτικής εξουσίας, πως μπορεί ο ερευνητής να φτάσει στην αλήθεια; Πόσες εργασίες στηρίχτηκαν άραγε σε ένα ψέμα ανάγοντας το τελικά σε αλήθεια; Πόσο επικίνδυνες είναι οι έρευνες του «ποδαριού» και πόσες ιστορικές πηγές μας παραπλανούν χωρίς να το γνωρίζουμε;

Εικόνα
Η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μας: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δημαρχείου Μεγάρων, στις 4 Ιουνίου 1999. Διακρίνονται από αριστερά: Βασίλειος Κουβάς, Πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημόνων Μεγάρων, Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος, Καθηγητής της Ιστορίας της Επιστήμης, που ομιλεί έχοντας πίσω του τον υπερμεγέθη χάρτη της Παλαιστίνης με τις 115 αρχαίες ελληνικές πόλεις, Άγγελος Σακκέτος, συγγραφεύς και ιστορικός ερευνητής του βιβλίου αυτού, Ιωάννης Παπαγιάννης, Εκδότης – Διευθυντής της εφημερίδος «Η Γνώμη» των Μεγάρων και συντονιστής της συζητήσεως, ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, Καθηγητής Πανεπιστημίου της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, και ο Αχιλλέας Κουρμπέτης, Πρόεδρος του Συλλόγου «Θέογνις»

[Α.Σ.] Σπεύδω να συμφωνήσω απνευστί σε όλα όσα λέγεις.

Ίσως, πρέπει να σου υπενθυμίσω, όμως, ότι υπάρχουν και άλλοι ήρωες οι οποίοι πολέμησαν καλύτερα από κάποιους άλλους που δεν τους έχουμε ακούσει ποτέ. Για παράδειγμα, στο χωριό μου το Βεσίνι Καλαβρύτων, υπήρχε ένας ήρωας, ονόματι, Κατσιαβόγιαννης, δεξί χέρι του Κοντοβουνήσιου, που δικάστηκε με τον Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο. Ο άνθρωπος αυτός ενώ πολέμησε τους Τούρκους, επειδή δεν παρέδωσε τα άρματα του, όπως ήθελε η Κυβέρνηση, έγινε λήσταρχος και ορισμένοι ιστορικοί, όπως ο Θεόδωρος Ρηγόπουλος (γραμματέας των Κολοκοτρωναίων και του Νικηταρά) τον εξύβρισαν χυδαία.

Σε διαβεβαιώ, φίλε Γιάννη, ο Κατσιαβόγιαννης έκανε τόσες ανδραγαθίες, που οι σύγχρονοί του τον εξύμνησαν με δεκάδες δημοτικά τραγούδια, τη στιγμή κατά την οποίαν ο ίδιος ο θρυλικός στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είναι αμφίβολο αν έχει εξυμνηθεί προσωπικά με 10-15 δημοτικά τραγούδια! Στην περίπτωση αυτή δεν υπήρχε κανένας Σάθας ούτε κανείς Βλαχογιάννης, για να παραποιήσει τα δημοτικά τραγούδια ή όποια άλλα κείμενα, διότι υπήρχε ζωντανός ο λαϊκός θρύλος και ένας Κωνσταντίνος Κυριακόπουλος, από τον Πάο Καλαβρύτων (μακαρίτης σήμερα), που συγκέντρωσε τα τραγούδια του και τα δημοσίευσε σε μια ιστορία για τα Νάσια Καλαβρύτων. Ποιος τον ξέρει αυτόν τον άνθρωπο; Ουδείς!

Ωστόσο, μη λησμονείς ότι για κάθε χειρόγραφο, έστω και νεότερων χρόνων, υπάρχει η λεγόμενη Εσωτερική και Εξωτερική Κριτική, κοντολογίς μία ομάδα επιστημόνων, που έχει τη δυνατότητα να αποφανθεί θετικά ή αρνητικά για κάθε παραποιημένο ή πλαστογραφημένο κείμενο. Ακόμη και στο ηλεκτρονικό πρόγραμμα «Μουσαίος» αν θα πας, θα δεις ότι πολλά χειρόγραφα, σε διάφορα σημεία τους, έχουν ειδικές αγκύλες, που σε προϊδεάζουν για το αν ένα χειρόγραφο έχει υποστεί ή όχι αλλοιώσεις. Κατά συνέπεια δεν έχω κανένα λόγο να φοβηθώ όταν επικαλούμαι ιστορικές μαρτυρίες, των οποίων οι πληροφορίες είναι βάσιμες και αδιάσειστες.

Εικόνα
Κυνηγοί αρχαίων ελληνικών χειρογράφων υπήρξαν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ακόμη και παραποιημένων, ψευδεπίγραφων ή πλαστών χειρογράφων, που μπορεί να βρει κανείς ακόμη και σε επίσημους οίκους δημοπρασιών του εξωτερικού, ιδιωτικές συλλογές κ.α. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει την ιστορική ή αρχαιολογική έρευνα, όπως στη Μονή Σινά, που βρέθηκαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 60.000 χειρόγραφα (!!), ένα εκ των οποίων και της φωτογραφίας μας. (Βλέπε εφημερίδα: «Τα Νέα», 12 Φεβρουαρίου 1999)

Δράττομαι αυτής της ευκαιρίας να σου πω, ότι το θέμα των πλαστογραφημένων, παραποιημένων ή ψευδεπίγραφων κειμένων ήταν μια πανάρχαια και όχι τωρινή συνήθεια. Υπάρχουν δεκάδες χειρόγραφα τα οποία είχαν πωληθεί στο παρελθόν ως γνήσια χειρόγραφα του … Ομήρου, χωρίς κανείς να το πάρει είδηση! Μέσα στο αρχείο μου έχω αρκετά τέτοια δημοσιεύματα και μάλιστα με φωτογραφίες χειρογράφων! Εξυπακούεται ότι για τα αντίγραφα χειρογράφων δεν υπάρχει κανένα απολύτως πρόβλημα: Θα σου πω μάλιστα κάτι που ίσως σε αιφνιδιάσει και έχει να κάνει με τη μάχη της Ισσού (332 π.Χ.):

Η μάχη –ως γνωστό- δόθηκε στην αμμώδη πεδιάδα της Ισσού. Ο Αλέξανδρος κατόρθωσε να ανοίξει ρήγμα στην παράταξη του περσικού στρατού, και το ιππικό του με επικεφαλής τον ίδιο πραγματοποίησε πλευρική επίθεση και βρέθηκε στα νώτα του Δαρείου. Ο Δαρείος τράπηκε σε φυγή αφήνοντας στα χέρια του νικητή τη σκηνή, τη μητέρα, τη σύζυγό του και πολλά λάφυρα. Έχω την πληροφορία, ότι ένας αυτήκοος μάρτυρας, που ήταν στρατιώτης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και έλαβε μέρος στην μάχη της Ισσού, έχει συγγράψει ένα έργο, που καταγράφει ολόκληρο τον διάλογο του θρυλικού Στρατηλάτη με τον Δαρείο (!!)

Φέρε μου εμένα αυτό το χειρόγραφο να δω τι είπαν μεταξύ τους αυτοί οι δυο μεγάλοι άνδρες της ιστορίας και μάλιστα σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας, και ας το έχουν αντιγράψει …. χίλιοι αντιγραφείς!


[Ι.Μ.] Στα 1888 ξεκίνησαν με εντολή του σουλτάνου εργασίες δημιουργίας παραρτήματος του αυτοκρατορικού μουσείου Κωνσταντινούπολης, όπου θα φιλοξενούνταν κάποιες σαρκοφάγοι που ανακαλύφθηκαν εν Σιδώνη ένα χρόνο νωρίτερα από τον Χαμδή μπέη. Για μια εκ των σαρκοφάγων υπήρχε η πίστη ότι περιείχε τα οστά του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάτι το οποίο αργότερα διαψεύστηκε. Στα 1956 ανακαλύφθηκε σε έναν λόφο στο κέντρο της Αλεξάνδρειας μια σήραγγα και αμέσως ειπώθηκε ότι οδηγεί στον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου. Αποφασίστηκε να γίνουν υπόγειες έρευνες μια και στον λόφο υπήρχε τέμενος και απαγορευόταν να σκαφτεί. Έγιναν μάλιστα επαφές με εταιρίες που ειδικεύονταν σε παρόμοιες εργασίες αλλά το εγχείρημα δεν ολοκληρώθηκε. Τις δεκαετίες 60 και 70 ένας έλληνας που εργαζόταν ως γκαρσόνι στην Αλεξάνδρεια, ο Στέλιος Κουμούτσος, βασιζόμενος σε οικογενειακά στοιχεία, ενεργούσε ανασκαφές στην πλατεία Σάαντ Ζαγκούλ της Αλεξάνδρειας για να εντοπίσει τον τάφο. Το θέμα απασχόλησε και τους Τάϊμς του Λονδίνου. Η υπόθεση αυτή έληξε άδοξα έπειτα από πολλά χρόνια, με την επιβολή απαγόρευσης των ανασκαφών. Πρόσφατα διαβάσαμε στην «Ζούγκλα» ότι ο πολιτικός μηχανικός Κώστας Σκουτέρης υποστηρίζει ότι ο Μ. Αλέξανδρος θάφτηκε στην Ελλάδα, στο οροπέδιο των Σκουρτών στην Πάρνηθα. Για τον τάφο ενδιαφέρθηκαν σοβαροί ερευνητές όπως ο Σλήμαν, αλλά και η γνωστή ελληνίδα αρχαιολόγος Σουβαλτζή η οποία ισχυρίστηκε το 1995 ότι τον ανακάλυψε στην έρημο Σίουα. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ή ελπίζουν ότι η σωρός του Αλεξάνδρου κατέληξε στην Ελλάδα. Πολλοί έλληνες θηαυροκυνηγοί συμφωνούν με αυτό το σενάριο και ονειρεύονται να τον ανακαλύψουν μιας και περιέχει όπως λέγεται αμύθητους θησαυρούς. Βεβαίως ο ίδιος ο τάφος από μόνος του είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Θα ήθελα την εκτίμηση σου ως προς την τοποθεσία του τάφου, τι αυτός μπορεί να περιέχει, και αν γνωρίζεις άλλες απόπειρες ανεύρεσης του. Θεωρείς ότι ο Αλέξανδρος στο τέλος του βίου του είχε στην κατοχή του ανεκτίμητους θησαυρούς;

[Α.Σ.] Πράγματι!.. Όσες φορές πήγα στην Κωνσταντινούπολη είδα κι εγώ αυτή τη σαρκοφάγο, που της είχαν τόση εκτίμηση, αφού … βρεχόταν στο προαύλιο ενός μουσείου! Σήραγγες και σπήλαια, ανασκαφές και αναζητήσεις γινόντουσαν και γίνονται από την εποχή που οι τυμβωρύχοι κατάλαβαν την αξία που έχουν όχι μόνον οι πολύτιμοι υλικοί θησαυροί (με την έννοια που δίδουμε σήμερα), αλλά και τα αρχαία μνημεία! Παρόμοιες ενέργειες, με επιχειρήσεις χρυσοθήρων και διάφορων άλλων κυνηγών θησαυρών, που πολλές φορές καταλήγουν σε συλήσεις, δηώσεις, καταστροφές μνημείων, είναι τόσες πολλές «ων ουκ έστιν αριθμός».

Περί μύθων, μυθοπλασιών και πραγματικών ή ανύπαρκτων θησαυρών μπορώ, φίλε Γιάννη, να σου απαριθμήσω πολλά. Το θέμα είναι πού και πώς υπάρχουν παρόμοιοι θησαυροί και αν έχουν εξυπηρετήσει γεωστρατηγικούς ή πολιτικούς ρόλους σε πολέμους. Θυμήσου τις λίρες που έριχναν οι Άγγλοι στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και στους Έλληνες δεξιούς και αριστερούς (αντάρτες) για να δημιουργήσουν το κλίμα που ήθελαν να διαμορφώσουν οι «Σύμμαχοί» μας.

Τα όσα μου αναφέρεις περί του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με όλα όσα έχω διαβάσει βγάζω ένα (επισφαλές, ασφαλώς) συμπέρασμα, ότι ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου πρέπει να υπάρχει ως κενοτάφιο σε διάφορα σημεία, διότι σύμφωνα με τους αρχαίους ιστορικούς, ο Μέγας Αλέξανδρος, μόλις πέθανε, έκανε δύο ολόκληρα χρόνια ώσπου να μεταφερθεί η σορός του στην Αλεξάνδρεια! Κάθε έξι μήνες σταματούσαν για να του αποδώσουν τις ύψιστες τιμές όλοι οι κάτοικοι της περιοχής, που στεκόταν η σορός. Λογικό είναι, λοιπόν, από την Βαβυλώνα μέχρι την Αλεξάνδρεια να έχουν φτιάξει σε 4 σημεία από ένα μεγαλοπρεπές μνημείο –κάτι σαν κενοτάφιο, όπως θα λέγαμε σήμερα- για να ακουμπήσουν τη σωρό του. Αυτά τα μνημεία - κενοτάφια βρίσκουν, λοιπόν, διάφοροι αρχαιολόγοι με την βάσιμη ελπίδα ότι μέσα εκεί θα βρεθεί και το σώμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Και ίσως δικαιωθούν!

Για την περίπτωση της κας Λιάνας Σουβαλτζή, σε σχέση με τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην όαση της Σίουα, κάναμε ειδική τηλεοπτική εκπομπή στην τηλεόραση «Τηλεάστυ», την 3η Νοεμβρίου 2002. Όχι επειδή η κ. Λιάνα Σουβαλτζή είναι φίλη μου, αλλά και μόνο το γεγονός ότι της σταμάτησαν με τόσο ανορθόδοξο και αντεπιστημονικό τρόπο τις ανασκαφές της στην Όαση της Σίουα, σε μια εποχή όπου τα γεωστρατηγικά σχέδια και οι ανακατατάξεις στα Βαλκάνια είχαν ήδη αρχίσει, μας αναγκάζουν να πιστέψουμε ότι εκεί μέσα στην όαση «κάτι συμβαίνει». Ακόμη περισσότερο όταν αμέσως τότε (σύμφωνα με ένα δημοσίευμα της εφημερίδος «Αδέσμευτος Τύπος» του Δ. Ρίζου) μετέβησαν επί τόπου Σκοπιανοί πράκτορες! Αντιλαμβάνεστε τι θα γινόταν αν αποκαλυπτόταν ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου και κατέρρεε όλος ο μύθος των Σκοπιανών. Το θέμα αυτό είναι πέραν πάσης αμφιβολίας όχι μόνον επιστημονικό -αρχαιολογικό, αλλά (για κακή μας μοίρα) και πολιτικό.

Το αν ο Μέγας Αλέξανδρος είχε ανεκτίμητους θησαυρούς, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας αληθές. Σε όποιο σημείο κι αν στεκόταν του έφερναν οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής θησαυρούς για να αντιμετωπίζει τα έξοδα του πολυάριθμου πλέον στρατού του, που δεν αποτελείτο μόνον από πολεμιστές, αλλά και από ένα μεγάλο πλήθος αμάχων (γυναικών, επιστημόνων, ιστορικών, συγγραφέων ή συντακτών των «Βασιλικών εφημερίδων» ένα είδος επίσημου ημερολογίου που διατηρούσε ο αρχιγραμματέας Ευμένης κατά την διάρκεια της εκστρατείας, οι οποίες όμως χάθηκαν πριν την ολοκλήρωσή της, κλπ., κλπ., κλπ).

Εικόνα
Προσωπογραφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όρθιου με στολή και στέμμα βυζαντινού αυτοκράτορα. (Ινστιτούτο Βενετίας)

Και κάτι εκπληκτικό. Ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως αποκαλύπτω στα βιβλία μου, ενδεχομένως να έγραψε και θεατρικό έργο με τίτλο «Αγήν», που αναφέρει ο Αθήναιος στους «Δειπνοσοφιστές» του:

«ότι Αγήνα σατυρικόν τι δράμα αμφιβάλλεται είτε Πύθων εποίησεν ο Καταναίος ή Βυζάντιος ή και αυτός ο βασιλεύς Αλέξανδρος» («Δειπνοσοφισταί» Β΄ 35, 25` ΙΓ΄ 50, 36` ΙΓ΄ 68, 12).

Το έργο αυτό ανέβηκε επί σκηνής στη Βαβυλώνα και διεκτραγωδεί την διασπάθιση του θησαυροφυλακίου του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τον Άρπαλο, που είχε ερωμένη την πανέμορφη και πολύ μορφωμένη εταίρα, Γλυκέρα, που μπορεί κανείς να διαβάσει μέσα στο βιβλίο μας: «Οι Ελληνίδες της Αρχαιότητας»!..


[Ι.Μ.] Είναι γνωστός σε όλους ο θρύλος για την Αγία Σοφία και τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Στους κύκλους των θησαυροκυνηγών ακούγεται ένας άλλος θρύλος που θέλει ο βασιλιάς Κωνσταντίνος να διέφυγε μαζί με τον πατριάρχη από μια μυστική σήραγγα, να κατέφυγαν σε μια περιοχή που ονομάζεται Άγιος Νικόλαος, πιθανόν της Σμύρνης και από κει με βάρκες να πέρασαν στην Ηπειρωτική Ελλάδα και να κατέληξαν σε κάποιο κάστρο κάπου στη Ήπειρο το οποίο συνήθιζε να επισκέπτεται τα καλοκαίρια ο Κωνσταντίνος. Πριν από αυτούς, μέσω της ίδιας διαδρομής, λέγεται ότι είχαν φυγαδευτεί οι θησαυροί του βυζαντίου. Λένε μάλιστα ότι ο βασιλιάς ήταν τραυματισμένος και πέθανε λίγο μετά την άφιξη του στο κάστρο. Με τα χρόνια πέθανε και ο πατριάρχης. Υπόγεια του κάστρου, σύμφωνα πάντα με τον θρύλο, βρίσκονται αίθουσες οι οποίες περιέχουν κάθε μία από αυτές διαφορετικούς θησαυρούς. Σε μία από τις αίθουσες βρίσκονται οι σαρκοφάγοι που φέρουν τις σωρούς του βασιλιά και του πατριάρχη, σε άλλες αίθουσες βρίσκονται βυζαντινά κειμήλια, πολύτιμα πετράδια, κ.α., ενώ σε κάποια άλλη αίθουσα λέγεται ότι υπάρχουν κρυμμένοι οι πάπυροι που διασώθηκαν από την πυρκαγιά στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Για όλα αυτά επικαλούνται έγγραφα του Αγίου Όρους. Βλέπεται κάποια αλήθεια σε αυτό τον μύθο; Τι γνωρίζεται σχετικά με τους θησαυρούς του βυζαντίου; Υπήρξε τελικά φυγάδευση τους; Ο βασιλιά πέθανε πράγματι ηρωικά επί των επάλξεων;

[Α.Σ.] Αναμφίβολα, πολλές από τις ιστορίες αυτές θα έχουν κάποια βάση ή ένα ψήγμα αληθείας. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά διότι όλοι σχεδόν στο Βυζάντιο –και ιδίως οι πλούσιοι έμποροι- είχαν συνειδητοποιήσει την επερχόμενη πτώση της Πόλεως, που ήταν θέμα χρόνου πλέον, και έκαναν ότι μπορούσαν για να εξασφαλίσουν τους πολύτιμους θησαυρούς τους. Διαφωνώ, όμως, στον μύθο περί διαφυγής του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορος, Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, διότι τουλάχιστον ο Γεώργιος (Σ)Φραντζής, που τον γνώριζε από κοντά και έγραψε δύο φορές το «Χρονικό της Αλώσεως», θα έκανε τουλάχιστον μία αναφορά ή έστω έναν υπαινιγμό για να δώσει θάρρος στους ήδη σκλαβωμένους Έλληνες. Μην έχεις καμία αμφιβολία ότι ο βασιλιάς πέθανε πράγματι ηρωικά επί των επάλξεων.

Για τα χειρόγραφα, που αναφέρεσαι, είναι ακόμη πιο βέβαιο, ότι φυγαδεύτηκαν στο Εξωτερικό με χίλιους-μύριους τρόπους. Ο Κωστής Παλαμάς, θέλοντας να δώσει έμφαση σ’ αυτό το γεγονός, αφιέρωσε ολόκληρο ποίημα με τίτλο: «Ο θάνατος των Αρχαίων», που υπάρχει μέσα στον «Δωδεκάλογο του Γύφτου». Όποιος διαβάσει αυτό το ποίημα θα συγκλονιστεί με τον τρόπο τον οποίον περιγράφει αυτό το γεγονός ο εθνικός μας ποιητής: Ιδού ένα απόσπασμα:

«… Τυλιγάδια και βιβλία
πόχουν πρόσωπα πορφύρες,
που είν' οι σάρκες τους μετάξια,
και λογής λογής το μάκρος
και το σχήμα και το χρώμα.
Σκεπασμένα και μακριάθε
τα θωρείς και λες πως είναι
στύλοι, λες βωμοί σβησμένοι
και σημαίες και θυμιατήρια
και ρηγάδικες κορώνες.
Σα θεών αγάλματα είναι,
σαν ανάγλυφα είν' ηρώων,
προφητών οράματα είναι,
και κιβούρια και μνημούρια.

Τάματα είναι και τα πάνε
να τ' αφήσουνε στα πόδια
κάποιων είδωλων και κόσμων
που τα καρτεράν και στέκουν
και γιορτάζουν πανηγύρια
μέσα σε ναούς και τόπους,
πέρα ολόμακρα, και στέκουν
κ’ οι ναοί κ' οι τόποι και όλα
και προσμένουν και προσμένουν
να φωτοντυθούν με κείνα.

Τ' είναι τα δεφτέρια που κρατάτε
τα περγαμηνά,
σεβαστά κοπάδια που τραβάτε
σα διωγμένα από κακοκαιριά;
Και σε τούτα τα βιβλία,
και στα μνήματα όλ' αυτά,
ποια διαμάντια, ποια σοφία,
ποιοι νεκροί, ποια κόκκαλα ιερά;

Κάτι σάλεψε, κυμάτισαν τα πλήθη,
ξέσπασε φωνή και μου αποκρίθη:

Είν' εδώ κλειστοί μέσ' στα κιβούρια,
μέσ' στα τυλιγάδια είναι κρυμμένοι,
—για νεκρούς η πλάση ας μην τους κλαίη!-
ω οι πηγές οι αθόλωτες της Σκέψης,
οι ασυγνέφιαστοι της Τέχνης ουρανοί,
οι Αθάνατοι κ' οι Ωραίοι.

Κ’ είναι της Αλήθειας οι διδάχοι
της ακέριας Ομορφάδας οι πιστοί,
γέροι, απείραχτοι, όλο νέοι,
και ήλιοι που σου δίνονται να τους χαρής
πάντα μέσ' στο δρόσος κάποιου Απρίλη
οι Αθάνατοι κ' οι Ωραίοι.

Από τους γιαλούς της Ιωνίας
κι από της Αθήνας τον αέρα
που όλα πνέματα τα κάνει καθώς πνέει,
κι από της Ελλάδας τ’ αγνά χώματα,
η Σοφία, ο Λόγος, ο Ρυθμός
οι Αθάνατοι κ' οι Ωραίοι.

Κ' είναι οι Πλάτωνες, και πίσω τους,
της Ιδέας ήρωες, οι φιλόσοφοι,
κ' η Αρετή μ' αυτούς «η λεβεντιά είμαι!» λέει
κ' είναι οι Όμηροι, και πίσω τους
όλοι οι ψάλτες και των Όλυμπων οι πλάστες
οι Αθάνατοι κ' οι Ωραίοι.

Τη στερνή πατρίδα τους την παρατάν
από φύσημα διωγμένοι ορμητικώτατο,
γύφτοι γίνονται κ’ Εβραίοι,
όμως πάντα, κ’ ερμοσπίτες, νικητές
και του κόσμου γίνονται πολίτες,
οι Αθάνατοι κ' οι Ωραίοι!..»


[Ι.Μ.] Ο Ασκληπιός ήταν ο θεός της ιατρικής και είχε ως σύμβολα το φίδι και την ράβδο των οδοιπόρων. Οι θησαυροκυνηγοί θεωρούν ότι ήταν ο πρώτος ραβδοσκόπος και με το ραβδί του έβρισκε φλέβες μετάλλων, υπόγεια ύδατα, αλλά και θαμμένους θησαυρούς. Μάλιστα ακούγεται ότι υπάρχει ένας χάρτης αποκρύψεως από την περίοδο του εμφυλίου που αναφέρει ότι σε κάποια κρύπτη του όρους Κόζιακας των Τρικάλων οι αντάρτες μαζί με τις χρυσές λίρες ανακάλυψαν κάπου και τοποθέτησαν και το χρυσό ραβδί του Ασκληπιού. Υπάρχει κάποια αλήθεια στους ισχυρισμούς που τον θέλουν ραβδοσκόπο αλλά και θνητό, υπαρκτό δηλαδή πρόσωπο; Οι αρχαίοι με ποιο τρόπο εντόπιζαν τις φλέβες των μετάλλων και τα υπόγεια ύδατα;

[Α.Σ.] Το ότι ο Ασκληπιός ήταν ο πρώτος … ραβδοσκόπος, το άκουσα κι εγώ μικρός από έναν πολυτεχνίτη και θυμόσοφο γέροντα του χωριού μου, που οι ντόπιοι του έδωσαν το παρατσούκλι «Καρυδόγιαννης». Όταν τον ρώτησα γιατί ο Ασκληπιός κρατάει στα χέρια του ένα ραβδί, που είναι τυλιγμένο με ένα ή δύο αντικριστά φίδια, μου είπε ότι αυτά φυλάνε πάντα τους θησαυρούς του Ασκληπιού. Μία ημέρα ο γέροντας αυτός ήρθε με το ραβδί του (μαζί του είχε κι άλλον έναν ραβδοσκόπο) και πράγματι βρήκαμε νερό στην άνυδρη περιοχή που είχαμε τότες μία αγροικία, στο Συράκοβο της περιοχής Πάου Καλαβρύτων.

Τι περίεργο!.. Η τρύπα, που ανοίξαμε για να βάλουμε μέσα ένα μηχάνημα αντλήσεως νερού είχε γεμίσει … φίδια, που υπάρχουν ακόμη πάρα πολλά και έκτοτε δεν αντλήσαμε νερό (συνέτρεξαν και άλλοι λόγοι)! Σε ερώτησή μου προς τον γέροντα αν αυτά τα φίδια είναι οι … φύλακες του θησαυρού του Ασκληπιού, η απάντησή του ήταν ένα ξερό «ναι» και να μη χασκογελώ, διότι η παράδοση από στόμα σε στόμα δεν ξεπερνά όλους κι όλους 80-100 ανθρώπους μέχρι να φθάσουμε στον Ασκληπιό (!). Πράγματι, αν βάλουμε κάτω και μετρήσουμε τις γενεές (παιδί, πατέρας, παππούς κλπ) , θα δούμε ότι ο γέροντας είχε δίκιο και αυτοί οι 80 με 100 άνθρωποι, οι οποίοι χρονολογικά καλύπτουν την διαφορά από την εποχή των αρχαίων μέχρι σήμερα, χωράνε όλοι μέσα σ’ ένα δωμάτιο! Άρα η παράδοση είναι πολύ ζωντανή!

Βεβαίως, δεν αποκρύπτω και το δικό μου πάθος να ακούω από γέροντες πολύ γοητευτικές ιστορίες, που μοιάζουν «σαν παραμύθι», αλλά η ιστορία μας διδάσκει πιο πρακτικά και πιο ορθολογιστικά πράγματα, αφού είναι γνωστό, ότι το «κηρύκειο», για παράδειγμα, ήταν το κύριο έμβλημα του Ερμή, το οποίο σχηματιζόταν από μία λεπτή ράβδο δάφνης ή ελιάς και γύρω του περιτυλίσσονταν δύο φίδια, όπου τα κεφάλια τους ήσαν αντικριστά. Στην κορυφή δε της ράβδου, υπήρχαν δύο φτερούγες. Η ομοιότητά του «κηρύκειου» με το έμβλημα του Ασκληπιού είχε ως αποτέλεσμα την υιοθέτησή του ως συμβόλου των γιατρών και της Ιατρικής Επιστήμης γενικότερα. Αν και ο Ερμής, δεν ήταν αυτό που λέμε καθ’ αυτό θεός, εν τούτοις θεωρείτο θεός της Ιατρικής, επιστατούσε στην υγεία των ανθρώπων και, φυσικά, προσέφερε την όποια αρωγή του κατά των ασθενειών. Λένε, μάλιστα, πως κάποτε είχε σώσει την Τανάγρα από μία θανατηφόρα επιδημία κλπ.

Όσον αφορά, τώρα, στο ερώτημα αν ο Ασκληπιός ήταν ένας κοινός θνητός (με αφορμή το θέμα, που μνημονεύεις, στον Κόζιακα Τρικάλων), έχω κατ’ επανάληψιν τονίσει ότι είμαι οπαδός της θεωρίας του Ευήμερου (311 -298 π.Χ.), που έλεγε ότι οι αρχαίοι θεοί ήσαν κάποτε κοινοί θνητοί και οι οποίοι στη συνέχεια θεοποιήθηκαν. Αυτός και ο λόγος όπου η «ζωντανή παράδοση», που λέω εγώ (και ας μου επιτραπεί ο ενικός) σε πολλά σημεία αγγίζει την αλήθεια ή, τουλάχιστον, περιέχει πολλά και ισχυρά ψήγματα αληθείας, που θέλουν επισταμένη ιστορική και αρχαιολογική έρευνα.


[Ι.Μ.] Στην Κρήτη αναζητούν τον τάφο του Δία. Πρόσφατα μάθαμε από κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές του Κώστα Χαρδαβέλα ότι ένας γηραιός κάτοικος του Τσούτσουρα στην Κρήτη ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε τον τάφο του Μίνωα και ότι μέσα στις στοές που μπήκε είδε αμύθητο πλούτο, αγάλματα σαν ζωντανά, αποτρεπτικές επιγραφές, το αθάνατο νερό, και πολλά άλλα θαυμαστά. Στον Όλυμπο λένε για μια κρυφή είσοδο που οδηγεί στο εσωτερικό του βουνού όπου κατοικούσαν οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου. Λένε πως εκεί κατέθεταν οι αρχαίοι Έλληνες χρυσές προσφορές στους θεούς τους και υπάρχει άφθονο χρυσάφι αλλά και υψηλή τεχνολογία των θεών, οι οποίοι όταν εγκατέλειψαν το βουνό σφράγισαν την είσοδο. Στα χέρια των θησαυροθήρων κυκλοφορούν διάφορα έγγραφα που αναφέρονται σε έναν μυστικό υπόγειο χώρο με εφτά πατώματα που κρύβει ανάλογα θαυμαστά πράγματα, το αθάνατο νερό, ανθρώπους τέρατα, ομοιώματα απ’ όλα τα είδη των πουλιών και των ζώων από χρυσάφι με μάτια από πολύτιμες πέτρες, κ.α. Όλα αυτά φαίνεται να έχουν ρίζες σε μυθιστορήματα όπως του Ψεδοκαλλισθένη. Πιστεύεις ότι κάποιος από αυτούς τους θρύλους, παλαιότερος ή σύγχρονος, μπορεί να κρύβει μέσα του ψήγματα αλήθειας; Ο θρύλος για το αθάνατο νερό είναι πανάρχαιος, ποιες ανάγκες του ανθρώπου καλύπτει;

[Α.Σ.] Οι λεγόμενες «Φυλλάδες του Μεγαλέξαντρου» (μέσα στο ηλεκτρονικό «Μουσαίος» βρίσκονται περίπου 22 εξ αυτών!!), περιέχουν τόσα πολλά θέματα αυτής της κατηγορίας, που πραγματικά εκπλήσσομαι κι εγώ με όλα όσα γράφουν! Και για να είμαι πιο … «in», που λένε οι αγγλομαθείς, δημοσίευσα μία εξ αυτών ολόκληρη, από ένα χειρόγραφο του 16ου αιώνα, επειδή ο γλωσσολογικός της πλούτος ήταν αυτός ακριβώς που άκουγα από τους γέροντες του χωριού μου μέχρι την ηλικία των 20 ετών, όπου πλέον εγκατέλειψα το χωριό μου! Ακόμη και σήμερα, όταν το επισκέπτομαι, υπάρχουν γέροντες που μιλούν αυτή τη γλώσσα! (Βλέπε βιβλίο μας: «Η άγνωστη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου»).

Μη λησμονούμε, όμως, όπως σας ξαναείπα, ότι η «ζωντανή παράδοση» θέλει επισταμένη ιστορική και αρχαιολογική έρευνα για να ξεκαθαρίσει σιγά-σιγά η ήρα από το στάρι. Κανείς δεν πρέπει να αποκλείει τίποτε, αλλά ούτε και να σπεύδει να ενστερνίζεται αμέσως τις όποιες θεωρίες ή (επιτρέψατε μου) τις φαντασίες πολλών μυθομανών.

Για το θέμα του «τάφου του Διός», έχω γράψει ειδικό άρθρο στην εφημερίδα «Άλφα Ένα» του Σαββάτου 3 Δεκεμβρίου 2005. Είναι ένα θέμα που αναφέρει ο μεγάλος Έλληνας λαογράφος Νικόλαος Πολίτης και πολλοί άλλοι.

Για το λεγόμενο «αθάνατο νερό», είναι γεγονός ότι μπορούμε να πούμε και να γράψουμε πολλά πράγματα: Είναι αυτό, που ρέει ζωντανό και ασταμάτητα μέσα στον οργανισμό μας, που ζωντανεύει όλους τους οργανισμούς της φύσεως, το «λάλον ύδωρ» κατά τους αρχαίους, ή το ύδωρ στο οποίο βαπτίσθηκε ο ίδιος ο Χριστός: «ουκ εν τω ύδατι μόνον, αλλ’ εν τω ύδατι και το αίματι και το Πνεύμά εστι το μαρτυρούν, ότι το Πνεύμα εστιν η αλήθεια» (Α΄Ιω.5,6).

Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, σε μία διαφωνία του με έναν προτεστάντη, ως ένα τεκμήριο διαρκούς θαύματος στην ορθοδοξία είχε τον αγιασμό, ενώ στο αρχείο μου υπάρχει ένα ρεπορτάζ που δείχνει Γιαπωνέζους να κάνουν πειράματα και να αποδεικνύουν ότι το νερό … μιλάει στη δική του γλώσσα!

Ο θρύλος, λοιπόν, για το «αθάνατο νερό», ασφαλώς και είναι πανάρχαιος και οι ανάγκες του ανθρώπου, που καλύπτει, είναι αυτές που έχουμε και εμείς μέσα στον οργανισμό μας. Χωρίς το ζωογόνο ύδωρ δεν μπορούμε να ζήσουμε, αφού περικλείει τόσες μεγάλες δυνατότητες και «στριφογυρίζει η γη / εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια / ζωντανή», κατά τον σύγχρονο ποιητή, που όταν, όμως, χρησιμοποιείται αρνητικά από τον άνθρωπο καταστρέφει ακόμη και ολόκληρες πόλεις (βόμβες υδρογόνου!).


[Ι.Μ.] Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η εποπτεία της ελληνικής επικράτειας είχε μοιραστεί από τρεις στρατούς κατοχής. Οι Βούλγαροι είχαν αναλάβει την Ανατολική Μακεδονία και την Θράκη, συμπεριλαμβανομένων της Σαμοθράκης και της Θάσου. Οι Ιταλοί είχαν αναλάβει την Δυτική Ελλάδα και ορισμένα νησιά των Κυκλάδων και οι Γερμανοί την υπόλοιπη χώρα. Μια έκθεση του υπουργείου παιδείας, του 1946, αναφέρει πως οι κατοχικές δυνάμεις συναγωνίζονταν στην λεηλασία αρχαιολογικών χώρων, μουσείων και συλλογών και επιδίδονταν σε συστηματικές ανασκαφές (Κ. Σιμόπουλος, Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων, στάχυ, 2003, σελίδα: 60). Εκτός από αυτές τις δραστηριότητες τους οι Γερμανοί λέγεται ότι αναζητούσαν συστηματικά εισόδους προς το κέντρο της γης καθώς και κρυμμένη απόκρυφη γνώση. Έχεις συναντήσει στοιχεία που να υποδεικνύουν τέτοιες δραστηριότητες, δεδομένου ότι εάν τα πίστευαν μπορεί και να τα αναζητούσαν, άσχετα αν ίσχυαν όλα αυτά ή όχι.

[Α.Σ.] Το ότι οι κατοχικές δυνάμεις «πρωταγωνιστούσαν» ακόμη και στην αναζήτηση θησαυρών δεν είναι κάτι που είναι κρυφό. Αναγνωρίζεται επίσημα από πολλές πηγές. Και μόνον ο χρυσός της Τραπέζης της Ελλάδος που άλλαξε τόσες φορές χέρια για να σωθεί είναι μία ζωντανή μαρτυρία. Ακόμη και σήμερα, στα υπόγεια της Τράπεζας της Ελλάδος βρίσκονται 146,4 τόνοι χρυσού (σε ράβδους), η αξία των οποίων πλησιάζει τα 3 δισ. ευρώ. Στην ίδια τράπεζα καθημερινά γίνονται αγοραπωλησίες χρυσών λιρών Αγγλίας, οι οποίες πριν από 67 χρόνια στη διάρκεια της Κατοχής αγόραζαν όπλα και συνειδήσεις αλλά ανεβοκατέβαζαν και τον τερατώδη πληθωρισμό στην Αθήνα.

Στην ορεινή Ελλάδα –σύμφωνα με ένα ρεπορτάζ της εφημερίδας «Ισοτιμία» της 25ης Απριλίου 2009- ακόμα και σήμερα θ’ ακούσει κανείς πολλές ιστορίες με χρυσές λίρες από την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα καλοκαίρια πολύ συχνά στα κορφοβούνια και αλλού, όπου κυκλοφορούν μύθοι για θαμμένες λίρες, περιφέρονται χρυσοθήρες με μηχανές ακριβείας και ανιχνευτές, αναζητώντας το μέταλλο που τρελαίνει τους ανθρώπους. Κι όχι μόνον!.. Διάβασε, φίλε Γιάννη, τι λέει παρακάτω:

«Το 2003 με αφορμή το χρυσό της Τράπεζας της Ελλάδος, ξεσηκώθηκε σάλος όταν ο τότε διοικητής Νίκος Γκαργκάνας αποφάσισε να πουλήσει 20 τόνους. Στην αρχή το γεγονός κρατήθηκε μυστικό, αλλά στη συνέχεια, όταν μαθεύτηκε, η ένταση που δημιουργήθηκε τρόμαξε τόσο πολύ την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που μέχρι και ο υπουργός Οικονομίας Ν. Χριστοδουλάκης έλεγε ότι δεν γνωρίζει τίποτα και παρέπεμπε για πληροφορίες στον Νίκο Γκαργκάνα.

Την άνοιξη του 1941, λίγο πριν μπουν τα γερμανικά στρατεύματα στην Αθήνα, ο τότε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γεώργιος Μαντζαβίνος με εντολή της ελληνικής κυβέρνησης ανέλαβε τη μεταφορά του χρυσού του Ελληνικού Κράτους στο εξωτερικό. Ο χρυσός φορτώθηκε στον Πειραιά στο αγγλικό καταδρομικό «Διδώ», το οποίο με κίνδυνο να βυθιστεί κατάφερε να φτάσει -μέσω Κρήτης- στην Αίγυπτο. Ο χρυσός κατέληξε στη Νότιο Αφρική, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου.

Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι στα μέσα της Κατοχής οι γερμανικές αρχές των Αθηνών επιχειρούσαν να περιορίσουν τον ελληνικό πληθωρισμό, πουλώντας ράβδους χρυσού στο χρηματιστήριο. Στην Αθήνα την ίδια εποχή η τιμή της χρυσής αγγλικής λίρας ήταν βαρόμετρο των νικών του Άξονα ή των συμμάχων στην Αφρική. Όταν η τιμή της λίρας έπεφτε, οι Αθηναίοι καταλάβαιναν ότι στην Αφρική νικά ο Ρόμελ. Αντίθετα, όταν ανέβαινε, καταλάβαιναν ότι νικούσαν οι σύμμαχοι.» (!!)

Αλλά γιατί μιλάμε μονάχα για ξένους; Υπάρχει δημοσίευμα στο αρχείο μου, που μιλάει και για πολύ μεγάλους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι, κατά την διάρκεια της Κατοχής, είχαν επιδοθεί στο κυνήγι θησαυρού, ακόμη και χειρογράφων! Τώρα, όσον αφορά στο θέμα, που θέλεις μία απάντηση, ότι οι Γερμανοί όπως λέγεται- αναζητούσαν συστηματικά εισόδους προς το κέντρο της γης καθώς και κρυμμένη απόκρυφη γνώση, με όλο το σεβασμό σε κάθε σκεπτόμενο αναζητητή αυτών των στοιχείων, θα έλεγα ότι τίποτε από αυτά δεν ισχύει. Τι ισχύει, όμως;

Ο φόβος ορισμένων επιστημόνων μήπως στον Μεγάλο Ενιαυτό (ένας κύκλος περίπου 26.000 χρόνων) η γη τρανταχτεί τόσο πολύ και επέλθει αναμφισβήτητα μεγάλη και τρομακτική καταστροφή σε πολιτείες και πολιτισμούς, τους αναγκάζει εδώ και πολλά χρόνια να βρουν τρόπο να μετατοπίσουν το κέντρο βάρους της γης, ώστε να της αλλάξουν ρουν και δι’ αυτού του τρόπου ν’ αποφύγουμε τα δυσάρεστα. Αναδημοσιεύω, λοιπόν, τη φωτογραφία του αποκαλυπτικού δημοσιεύματος της εφημερίδας «Τα Νέα» της Τρίτης 19 Ιουνίου 2001, που μιλάει ότι ήρθε η ώρα να … μετακινήσουμε τη γη, που υπάρχει μέσα στο βιβλίο μας «Παπουλάκος: Άγνωστες Προφητείες και Θαύματα», δεδομένου ότι αυτή η υπόθεση δίδει άμεση απάντηση και εξήγηση ή ερμηνεία στο γνωστό από τα παιδικά μας χρόνια μύθο των καλικαντζάρων, που είναι έτοιμοι να κόψουν το δέντρο της γης, αλλά έρχεται το «Δωδεκαήμερο» και μόλις αυτό τελειώνει αρχίζουν το κόψιμο του δέντρου (που στο μεταξύ έκλεισε τις πληγές του) ξανά από την αρχή!

Εικόνα
Το δημοσίευμα της εφημερίδας «Τα Νέα» της Τρίτης 19 Ιουνίου 2001, που μιλάει για την μετακίνηση της Γης, επαληθεύοντας τα όσα έλεγε ο Παπουλάκος!.. Τι έλεγε, αλήθεια, ο Χριστός; «Εάν έχετε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, δύνασθε και όρος να μετακινήσετε» (Ματθ. 17, 20)!!


[Ι.Μ.] Πάντα έλεγα ότι η μαγεία υπάρχει ακριβώς γιατί κάποιοι πιστεύουν σε αυτήν και την εφαρμόζουν και όχι γιατί έχει πρακτική αξία. Υπάρχουν άντρες που τρέμουν σαν παιδιά στην ιδέα και μόνο ότι ο θησαυρός που αναζητούν είναι στοιχειωμένος και καταφεύγουν σε μέντιουμ, παππάδες, μουφτήδες, κάνουν ξόρκια, θυσίες, κ.α., προκειμένου να εξευμενίσουν το στοιχειό-φύλακα του θησαυρού ώστε να τους επιτρέψει να τον πάρουν. Γνωρίζουμε επίσης ότι η μαγεία είναι γνωστή από την αρχαιότητα. Ποιος είναι τελικά ο ρόλος της μαγείας μέσα στην κοινωνία; Γιατί επιβίωσαν τέτοιες πεποιθήσεις; Αποτελούσε άραγε ένα είδος κοινωνικής μηχανικής της αρχαιότητας;

[Α.Σ.] Πρώτα-πρώτα να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: Όλοι οι μύθοι περί «στοιχειών» ή «αραπάδων», που «φυλάνε τους θησαυρούς», είναι γιατί οι εξουσιαστές ή κάτοχοι αυτών των θησαυρών διέσπειραν –και διασπείρουν ακόμη- αυτές τις φήμες για να φοβούνται οι εύπιστοι κάτοικοι των περιοχών αυτών και οι ίδιοι να γλιτώνουν τους θησαυρούς των. Ότι υπήρχε μαγεία στην αρχαιότητα είναι κάτι πιο σίγουρο κι απ’ το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή σύρω την πένα μου (τρόπος του λέγειν) πάνω στα γραφτά μου για τις απαντήσεις μου.

Για του λόγου το αληθές και επειδή το θέμα αυτό είναι τεράστιο, σε παραπέμπω στην ιστοσελίδα μου (http://www.sakketosaggelos.gr), όπου στην κατηγορία «Μεταφυσικές Ανησυχίες» υπάρχει συγκεκριμένο – και μεγάλο σε έκταση- άρθρο με τίτλο: «Υπήρξε μαγεία στην αρχαιότητα;». Εκεί θα βρεις πολλά και ενδιαφέροντα στοιχεία. Με ρωτάς γιατί επιβίωσαν τέτοιες πεποιθήσεις;

Στο αγωνιώδες αυτό ερώτημα, την απάντηση μού την έδωσε η μακαρίτισσα μανούλα μου, η κυρά-Κανέλλα, που όταν με ρώτησε μια μέρα γιατί δουλεύω τόσο πολύ (εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνο, τηλεόραση, κλπ) της είπα: «Βρε μάνα, αυτό το κάνω μπας και ξυπνήσει καμιά μέρα ο κόσμος με τις αποκαλύψεις μας».

-- Αν είναι αυτός ο λόγος, τότε κάτσε κάτω να πιεις τον καφέ σου, διότι όσο εσύ νομίζεις ότι ξυπνάς τον κόσμο, την ίδια ώρα, παιδάκι μου, γεννιούνται χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, που δεν ξέρουν απ’ αυτά και πάντα θα ρωτάνε!

Τέλος, στο ερώτημα αν η μαγεία ήταν ένα είδος «κοινωνικής μηχανικής της αρχαιότητας» (μου άρεσε ο ορισμός), θα έλεγα χαριτολογώντας ότι είναι η μόνη φορά που δικαιολογώ όλους αυτούς που τα βάζουν με το … σύστημα!


[Ι.Μ.] Ελπίζω να μην σε κούρασα με το μέγεθος των ερωτήσεων μου. Σε ευχαριστώ για τον χρόνο που διέθεσες στην συνέντευξη μας και για τις γνώσεις που μας ενεχείρισες. Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω πως βλέπεις την ιστοσελίδα μας και ποιο είναι το μήνυμα σου προς τα μέλη του coinsmania;

[Α.Σ.] Φίλε Γιάννη, θα ήθελα να σ’ ευχαριστήσω κι εγώ με τη σειρά μου για τη δυνατότητα να απαντήσω και μάλιστα σε πιο προσωπικές ερωτήσεις, που το κάνω για πρώτη φορά. Ειλικρινά, με συγκίνησες πάρα πολύ.

Η ιστοσελίδα σου, αν και συγκεκριμένη, αφού διερευνά θέματα που έχουν να κάνουν με της όποιας μορφής θησαυρούς (πνευματικούς ή υλικούς) στην Ελλάδα, είναι μια πολύ ωραία και πλούσια ιστοσελίδα, που έχει να προσφέρει πολλά στον κόσμο, που διψάει για μάθηση. Αυτός και ο λόγος που σε συγχαίρω θερμά και εύχομαι να συνεχίσεις με τον ίδιο ζήλο. Στον κόσμο που παρακολουθεί την ιστοσελίδα σου (coinsmania) έχω να πω τούτα τα λόγια:

Φίλες και Φίλοι,
Είμαστε λίγοι και γνωριζόμαστε καλά. Ο Ελληνισμός, όσες διαφορές κι αν έχουμε (θρησκευτικές, ιδεολογικές, πολιτικές, κοινωνικές κλπ) δεν έχει την πολυτέλεια ενός νέου διχασμού. Ήδη η Φυλή μας κινδυνεύει να εξαφανιστεί διότι, όπως λέω σ’ ένα δικό μου μήνυμα: «Λαός που περιφρονεί τις πέτρες και τα χαρτιά του, είναι καταδικασμένος ν’ αυτοκτονήσει».

Αφήστε τις διαφορές και ελάτε όλοι μαζί να σώσουμε την Ελλάδα, τον Ελληνισμό, τις παραδόσεις της Φυλής μας, το ίδιο το Γένος μας. Να έχουμε αγάπη μεταξύ μας. Να αγαπάμε την Ελλάδα και τον Χριστό. Και όπως έλεγε ο Απόστολος Παύλος: «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον" (Α' Κορ. 13, 1).

Να είστε όλοι καλά και να ξέρετε ότι όλους τους Έλληνες, ανεξάρτητα από ιδέες και απόψεις, σας αγαπώ όλους υπερβολικά.

Πάντα φίλος
ΑΓΓΕΛΟΣ Π. ΣΑΚΚΕΤΟΣ



Μπορείτε να κατεβάσετε την συνέντευξη σε μορφή pdf για το αρχείο σας από τον σύνδεσμο που ακολουθεί:
http://rapidshare.com/files/356590760/Sakketos.pdf


Η συζήτηση για την συνέντευξη που μόλις διαβάσατε γίνεται εδώ:
viewtopic.php?f=105&t=4978
Γιάννης Μπαϊμπάκης (SV1PIZ)
Απάντηση

Επιστροφή στο “Συνεντεύξεις”