Δημοσίευση
από apatsi » 13 Οκτ 2018, 21:10
Ενδιαφέρουσα αλλά γνωστά τα όσα γράφει ο κ. Πανάς, και πάλι από το περιοδικό Λαβύρινθος του Δ. Κούκουνα, του κυριώτερου μελετητή-ιστορικού της περιόδου της κατοχής. Όπως κατέληγε, αμφισβητούσε με στοιχεία το φωτογραφικό υλικό και τις συναντήσεις που άφησε να εννοηθεί ο Μέρντεν ότι έγιναν, αλλά στοιχειοθετημένα υπήρξε μόνο μία, με την γραμματέα του, την οποία επεδίωξε ο Μέρντεν, και φυσικά ποτέ με τον ίδιο τον Κ. Καραμανλή.
Εκεί που τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή, είναι όταν, δεδομένοι πολιτικοί μας δεμένοι πισθάγκωνα με τους αμερικανούς, να ισχυρίζονται το ίδιο για τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Και μην ξεχνάμε την πίκρα εναντίον του ΚΚ αφενός του Κανελλοπούλου, αφ' ετέρου του Στεφανοπούλου, κλασσικά τσιράκια αρχικά της Αγγλίας και εν συνεχεία των ΗΠΑ, γιατί δεν προτιμήθηκε κάποιος εξ αυτών να γίνει αρχηγός του Εθνικού Συναγερμού.. Μην πάμε στον Α. Παπανδρέου, ένα άτομο που ήταν αμερικανός και υπηρέτησε τις ΗΠΑ σαν στρατιώτης τους αλλά και σαν πολιτικός τους. Είχε όμως τον τρόπο του.
Από την άλλη μεριά, είναι γνωστό σε κάθε ερευνητή της ιστορίας, ότι ουδείς Καραμανλής τα είχε καλά με τις ΗΠΑ. Ουδείς. Και για αυτό κανείς τους δεν έγινε δεκτός στις ΗΠΑ, με το πρωτόκολλο που εφαρμόζεται σε αρχηγούς κρατών. Ηταν και είναι ακόμη με την πλευρά των Ευρωπαίων και δη των Γάλλων.
Στο συγκεκριμένο θέμα μας τώρα, πρέπει να γίνει κατανοητό το εξής. Αλλο να είσαι ο αναγκαίος, κι άλλο να είσαι ο απαραίτητος.
Την συγκεκριμένη εποχή (δεκαετίες 50-60), η Γερμανία ήταν η χώρα του ΝΑΤΟ με το μεγαλύτερο στρατηγικό βάρος ως συνορεύουσα με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, καθώς εκεί είχαν συγκεντρωθεί ένθεν και 'κείθεν απίθανος αριθμός στρατευμάτων . Ακολουθούσε η Τουρκία. Όταν λοιπόν πάς με τσαμπουκά να πάρεις αυτό που πράγματι σου ανήκει, αλλά ο άλλος δεν θέλει να σου το δώσει γιατί ακουμπάει στις πλάτες αμερικανογαλλοάγγλων ως χώρα frontline του ΝΑΤΟ εναντι του Συμφώνου της Βαρσοβίας, με τον Ψυχρό Πόλεμο να κάνει συνεχείς πρόβες μετεξέλιξής του σε πραγματικό και μάλιστα πυρηνικό, τότε απλά παίρνεις τον τρίτο τον μακρύτερο. Πας λοιπόν σαν καλό παιδί και ζητάς αυτό που μπορείς να πάρεις. Τί? Δάνειο. Όπως δηλαδή έγινε και με τους σημερινούς. Τα νταούλια του τσιπράκου, ήταν για να έχουμε να λέμε.
Εδώ ακόμη κ' οι Εβραίοι, περίμεναν περί τα τέλη του 1989 - αρχές 1990 (επανένωση) για να πάρουν όλα όσα διεκδικούσαν, με δίκες, φωνές, πιέσεις κλπ τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά πρώτα έπαψε η Γερμανία να παίζει τον ρόλο που είχε, καθώς το ΝΑΤΟ μετακινήθηκε ανατολικότερα και βέβαια οι αγγλογαλλοαμερικάνοι θέλοντας πού και πού να υπενθυμίζουν ποιός έχει το πάνω χέρι, απέσυραν την στήριξή τους για έναν αριθμό απαιτήσεων.
Δυστυχώς, μέσα σ' αυτούς δεν είμασταν εμείς, καθώς ισχύει ακόμη η ντιρεκτίβα του 1962, όπου οι αγγλοαγαλλοαμερικάνοι παραχώρησαν τα Βαλκάνια στην οικονομική ζώνη της Γερμανίας. Κάτι που ανεστάλλει πάραυτα την περίοδο της Κυβέρνησης του Γεωργίου Παπαδοπούλου, κι επανήλθε το 1981 μετα βαίων και κλάδων με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Αλλωστε δημιούργημα της BND είναι, και όλα τα παλιά στελέχη του ήταν γερμανοτραφείς.
Ο Μέρντεν κάτι έκρυψε, κάτι σούφρωσε από εκίνους που δεν πήγαιναν άτα με το καλό, και γύρισε να τα πάρει. Δεν τα πήρε και του έφταιγαν πλέον όλοι όσοι δεν έκαναν τα στραβά μάτια άλλο.