Το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο αποτελούνταν από 27 γράμματα και όχι από 24 όπως το σημερινό. 

Τα τρία επιπρόσθετα γράμματα ήταν το στίγμα , το κόππα , και το σαμπί . Στην πιο πάνω εικόνα το στίγμα βρίσκετε κάτω από το γράμμα ε΄ και το κόππα, κάτω από το γράμμα π΄. αυτά σαν επεξήγηση γιατί δεν απεικονίζονται ακριβός στην εικόνα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της μετατροπής του ελληνικού αλφαβήτου κυρίως του χαλκιδαϊκού σε λατινικό, είναι η μετατροπή του εν αχρηστία σήμερα αρχαίου γράμματος κόππα στο λατινικό Q.

Στα 27 αρχαία γράμματα υπήρχε η ιερή σχέση των τριών εννεάδων, όπου τα πρώτα εννέα γράμματα χρησιμοποιούνταν δια να δηλώσουν τις μονάδες, τα δεύτερα εννέα τις δεκάδες και τα τρίτα εννέα τις εκατοντάδες.

Από το χίλια και πέρα χρησιμοποιούνται ως χιλιάδες και πάλι τα γράμματα α-θ, αλλά με την οξεία να σημειώνεται στο κάτω αριστερό μέρος του γράμματος.

Το σύστημα αυτό διατηρήθηκε ως το μοναδικό αριθμητικό σύστημα μέχρι και το τέλος της βυζαντινής περιόδου.